Als het toelaten van verdriet aanvoelt als een doodsangst
Verdriet dat jarenlang is onderdrukt omdat het er niet mocht zijn, kan een enorme last worden. Ouders of verzorgers hebben de taak om veiligheid te creëren waarin een kind écht kind kan zijn. Maar wat als zij zelf emotioneel niet beschikbaar waren, of er om wat voor reden dan ook niet konden zijn voor hun kind?
De kans is groot dat een kind dan al op jonge leeftijd een volwassen rol aanneemt. Je moest overleven, voor jezelf zorgen en sterk zijn. En dus besluit je als kind, vaak onbewust, om je emoties te onderdrukken, omdat je simpelweg moest leren jezelf staande te houden.
Totdat je lichaam signalen gaat geven. Tekenen dat alle opgeslagen woede, verdriet en pijn gezien willen worden. Dat kan zich op allerlei manieren uiten: door voortdurende onrust, extreme vermoeidheid, overprikkeling, een kort lontje of zelfs fysieke klachten en ziekte.
Wat ik in de praktijk vaak zie, is dat het lichaam zo geprogrammeerd kan raken dat het toelaten van verdriet voelt als doodsangst. Alsof je overspoeld zult worden, alsof je het niet aankunt.
Wat er in je lichaam gebeurt
Je lichaam is altijd aan het scannen: ben ik veilig of niet? Als je als kind niet de veiligheid voelde om emoties te uiten, heeft je lichaam geleerd dat voelen gevaarlijk is. Dan zet je automatisch een soort overlevingsstand aan: vechten, vluchten of bevriezen.
Emoties verdwijnen niet zomaar. Als je ze jarenlang wegdrukt, slaat je lichaam ze op. Dat kan zich later uiten in spanningen, vermoeidheid of zelfs lichamelijke klachten. Het niet kunnen voelen is dus niet omdat je dat iets fout doet, maar omdat je lichaam denkt dat het je zo beschermt.
De weg naar zachtheid
De onrust in je lijf kan zo intens zijn dat je steeds weer de afleiding zoekt, om maar niet te hoeven voelen. Bijvoorbeeld, door te scrollen op je telefoon, altijd maar bezig zijn, te eten of te verdoven met bijvoorbeeld alcohol of drugs.
Alleen de gedachte aan emoties toelaten kan al overweldigend zijn.
Daarom is het in mijn werk als therapeut zo belangrijk om eerst veiligheid creëren. Pas als het lichaam in rust kan zakken, komt er ruimte. Vervolgens gebruik ik lichaamsgerichte technieken, zodat het lichaam kan ontspannen en het veilig genoeg is om te voelen en oud verdriet stap voor stap toe te durven laten
Veel mensen zeggen tegen mij: “Ik wil het loslaten.” Alleen, je kunt pas iets loslaten als je het eerst hebt vastgepakt. In dit geval betekent dat het doorvoelen van je pijn, je verdriet of je boosheid. Pas dan kan er beweging komen, wordt het zachter en ontstaat de mogelijkheid dat het op een dag echt losgelaten kan worden.
Toch geloof ik dat loslaten nooit het hoofddoel zou moeten zijn. Wanneer je te veel druk legt op ‘iets moeten loslaten’, zet je juist weer spanning op je lichaam. Waar het écht om gaat, is dat jouw lichaam leert dat het veilig is, veilig genoeg om te kunnen voelen.
Herkenning?
Heb je na het lezen van dit blog het gevoel: “Dit herken ik ook bij mezelf”? En wil je hierover in contact komen? Stuur me dan gerust een mail via info@jijmagzijn.nl.